Preventieadviseurs moeten de frontlinie opzoeken !

We moeten een strategie voor de risicoanalyse ontwikkelen, zegt de wet. Maar dat mag niet teveel kosten, zegt de economie. De eeuwige tweestrijd.

Natuurlijk is er een verschil tussen de ideale wereld en de realiteit. Maar waarom zouden ze niet te verzoenen zijn? Let’s be fair. Niet ieder probeert de primus inter pares te zijn als het over preventie gaat. Sterker, niet iedereen kan dat zijn. Anders is de Gauss-curve geen zier meer waard. En die is tot nader order heilig.

Een aantal preventieadviseurs zit zodanig verweven met bedrijven die grote budgetten spenderen aan veiligheid, dat ze elke zin voor nuance kwijt aan het raken zijn. Het leeuwendeel van de preventieadviseurs zijn “stand alone’s”. Mensen die alleen staan in hun bedrijf. De term ‘interne dienst voor PBW’ is er een synoniem met ‘Jef’, ‘Hilde’ of nog iemand anders.

En zelfs dat niet. Meestal is het een Chinese vrijwilliger die 20 à 50% van zijn tijd “de klus moet klaren” en dan weer met zijn echte werk verder moet. Iemand die klem zit. Klem langs alle kanten. En dat vergeten we.

De wet zegt dat het iemand intern moet zijn, en hij is intern. Maar hij kan niet onafhankelijk zijn. Want in deze onzekere tijden moet zijn huis ook afbetaald worden, weet je wel. De vakbonden zeggen dat het “voor het welzijn is”. Maar Jef is niet communicatief geschoold, laat staan diplomatiek. En de werkgever zegt dat hij “zijn echte job” niet mag verwaarlozen. De job die finaal zijn hypotheek afbetaalt.

Tijdens de opleiding hebben ze hem niets geleerd over legal compliance, wel over risicoanalyse. Strategie, dat ook niet. Wel over stand alone risicoanalyse. Omdat uiteindelijk weinigen daar echt mee bezig zijn. En deze witte raven meestal niet optreden in de opleidingen.

Daar sta je dan als stand alone preventieadviseur, stand alone pro forma risicoanalyses te maken. Niet echt een jongensdroom. En dan komen ze nog af met die psycho-dinges ook. Je voelt de bui al hangen. Nog meer diplomatiek gedoe.

90% van de Belgische bedrijven staat heus nog niet hoog op de cultuurladder. En net daar moeten we onze speren op richten als idealisten. Niet op de BASF’en van deze wereld. Daar loopt het wel ok. Maar op degenen die de laatste 20 jaar nog de grote sprong niet maakten. Daar is het goed toeven voor wie het goed voor heeft met preventie.

En net daar haalt iedereen zijn neus voor op. De externe diensten want er valt geen upselling te halen. De inspectie, want die zit liever in bedrijven waar ze welkom zijn. De niveau I’s die academische vorming genoten vinden het te min, de grote consultants zien te weinig cash in die grote waaier van kleine bedrijven…. Noem maar op.

Ze kiezen voor de comfortzone. Om van de bijne perfecte bedrijven nog quasi perfecte te maken… zoiets als trainer worden bij Barcelona. Veel eer kun je er behalen, progressie kun je er amper maken.

Geef mij maar de FC De Kampioenen onder de bedrijven. Ieder hapje strategie leidt er direct tot resultaat. Direct tot minder ongevallen, verminkten en doden. Daar moeten we zijn als preventieadviseur, externe dienst of inspectie. In de frontlinie van onveiligheid. En niet in de salons van veiligheid.