In goede handen?

Een bijdrage van gastblogger J. Onbekendt.

Net een paar dagen onvrijwillig te gast geweest in een regionaal ziekenhuis. Met mij de preventieadviseur in mij natuurlijk. En niet te vergeten: Meneer Moeial. OK, ik noem het beroepsmisvorming, gedrevenheid, voorbeeldfunctie of verantwoordelijkheidsgevoel naargelang het me uitkomt, maar dat wordt meestal niet zo ervaren door wie mijn zedenpreken ondergaat.

Zonder fut in lezen, puzzelen of toetsen met één vinger indrukken, noteerde ik een paar indrukken op papier. Old skool, min-achtienjarigen kunnen hierover een cursus “Wat was er voor digitaal?” volgen.

Positief, heel positief: het hele ziekenhuis hing vol affiches over handen ontsmetten, iedere alcoholbus was voorzien van een duidelijke motivatie en je kon een automatische eenheid uittesten. Blijkbaar de campagne “U bent in goede handen”.

Harde cijfers*: in België zijn jaarlijks…

• 107 500 patiënten die in ziekenhuis infectie oplopen met ziekenhuisbacterie
• 3 000 sterfgevallen
• 440 000 extra hospitalisatiedagen en 117 miljoen euro extra kosten
• 20% à 30% vermijdbaar

Natuurlijk doe ik mee. Maar …. zo te zien als enige…

Geturfd (terug old skool, zie cursus “Wat was er voor track and trace?”): 9 verple(e)g(st)ers, 2 poetsdames en twee geneesheer-specialisten die mijn bus straal negeerden. Om een of andere reden stond die ook met de spuitkop richting muur, dus niemand heeft die gebruikt. Een score van 0%.

Daar moet ik het fijne van weten, dus af en toe eens voorzichtig vragen want het zijn tenslotte de mensen die met naalden in mij prikken, beslissen wanneer ik mijn pijnstillers krijg en mijn eten zien voor ik dat doe. Wat sprokkel je dan bijeen? Trieste excuses, kwade blikken en schouderophalen. Meest populair natuurlijk: “geen tijd, nog nooit gebeurd, is hier proper, we werken met steriel materiaal, dit is geen risico-afdeling, we zijn onderbemand“.

Ik ben door vijf personen, waarvan drie zonder handschoenen, geprikt. Toen ik vroeg of ze handschoenen hadden kreeg ik, van iemand met mijn bloed op haar vingers, het sympathieke antwoord “Natuurlijk. Ik zal er je direct een aantal brengen dan kan je je gemakkelijker wassen, wordt dat verband niet nat.” Lief en attent.

De eerlijkheid gebiedt mij hier aan toe te voegen dat sommige kamers wel gehandschoend betreden werden. Ik vermoed deze waar contact met fecaliën mogelijk is. De poetsdames betreden alle kamers met handschoenen, maar wel steeds dezelfde.

Over de scheidingsregels voor medisch en gevaarlijk afval zal ik het maar even niet hebben. De foto van het afvalemmertje in ons badkamertje is niet echt publiceerbaar.

Of over het evacuatieplan. Ik wil niet nadenken over de ratio mobiele versus niet mobiele mensen.

Wat heb ik beroepsmatig geleerd? Dat zelfs sterke campagnes moeilijk tegen een zwakke veiligheidscultuur kunnen opboksen. En dat een outsider minder kan triggeren dan hij zelf denkt. Hoewel, dat wist ik al.

De mensen die voor mij zorgden waren lief, plichtsbewust, hardwerkend, inlevend en vakbekwaam, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar toch ontbrak er iets en het was geen individuele factor.

 

*Studie BAPCOC 2005