De ene doc-werker is de andere niet

De dokwerkers: iedereen denkt ze te kennen. De hardwerkende, stevig gebouwde havenarbeiders … Die zijn er zeker. En je kunt er niet naast kijken. Ze vormen een sterke groep. Wat nodig is: ze moeten op elkaar kunnen vertrouwen bij de gevaarlijke jobs die ze uitvoeren. De halsbrekende toeren die ze soms moeten uithalen bij het laden en lossen van majestueuze oceaanschepen: daarvoor moeten er duidelijke procedures en werkmethoden zijn natuurlijk.

Maar ik ben van een andere soort: een doc-werker met een ‘c’. ‘Doc’ als afkorting van documentatie. Ik werk in een vakbibliotheek rond arbeidsveiligheid en welzijn op het werk. Bij ons vind je een kleine schatkamer van informatie over veiligheids- en preventiebeleid. Steeds meer mensen kennen ons: alle mogelijke types zitten ertussen. En daar zijn wij blij om. Ze komen bij ons langs om informatie te vragen over de meest uiteenlopende onderwerpen – en dikwijls niet de gemakkelijkste. Dat maakt het natuurlijk tot een boeiende job.

De vragen zijn meestal complex. Hoewel: niet enkel de vragen. Ook de bezoekers zijn apart. Ieder komt met zijn eigen verhaal, zijn eigen vragen en zijn eigen karakter. Dikwijls – maar zeker niet altijd – zie ik als iemand binnenkomt al bij welke groep de bezoeker te catalogeren valt (het gebruik van deze term kan je tot onze beroepsconditionering rekenen 🙂 ).

Als er een iets ouder echtpaar verschijnt, weet ik hoe de informatievraag ongeveer zal klinken. Dan gaat het over de volgende eigenaarsvergadering van het appartementsgebouw waarin ze wonen. Er is een groep van medebewoners die het niet nodig vindt, dat de brandladders elk jaar gekeurd worden. Of een andere groep vindt dat een vervanging van de balkons veel te duur is – en dus niet nodig. Of ze vragen zich af wat er verplicht is: blusapparaten of brandslangen.

“De jaarlijkse vergadering van de bewonersgroep is volgende week, en we zouden graag weten wat erover in de wet staat, zodat er geen discussie en ruzie meer is, hé meneer” zegt de bezorgde vrouw dan. En voor ik kan antwoorden, begint de echtgenoot een verhaal over de vergaderingen van de laatste jaren: “Toen wij in die blok gingen wonen, meneer, waren wij allemaal nog een stuk jonger natuurlijk. Wij wonen er al van in het begin, maar stilaan verhuizen er mensen – naar een home, of naar hun tweede verblijf in Zuid-Frankrijk. Of ze sterven. En dan komen er andere mensen wonen, waar we op een andere manier contact mee hebben. Of helemaal geen contact! En die ook anders tegen het leven aankijken dan wijzelf. Wij proberen met onze buren altijd goed te accorderen. Maar niet iedereen is zo, hé meneer.” “En alles wordt duurder,” gaat zijn vrouw verder. “Terwijl onze kinderen al lang uit huis zijn en wij een klein spaarcentje hebben, zijn veel van die nieuwe gezinnen in onze blok nog jong – met veel kosten voor de opvoeding van hun kinderen. Dat ligt al achter ons natuurlijk. Wij hebben ondertussen al acht kleinkinderen.”

En zo gaat het nog een kwartier (of langer) door. Terwijl ik luister, zoek ik naar een brochure of de regelgeving rond hun vraag. Soms vind ik het en kan ik het meegeven. Soms ook niet en vraag ik of ze een mailadres hebben. Dan beloof ik verder te zoeken naar nuttige info, die ik hen zal toesturen. Als ze geen internetadres hebben, vraag ik hun postadres en stuur ik de informatie per post. Ze zijn blij met het luisterend oor en het (“dan kunnen we op de vergadering van de bewoners een beetje verduidelijking geven. Hartelijk bedankt voor de moeite en voor uw tijd, meneer”).

Wanneer ze de deur van het documentatiecentrum achter zich gesloten hebben, citeer ik gewoontegetrouw de Nederlandse cabaretier Herman Finkers en zeg: “En weer verlaat een tevreden klant het pand”. Waarbij ik mezelf ook tevreden voel. Het is een mooi leven, dat van doc-werker.